یک دفعه یک جن سرکش مثل بادی از برم

رد شد و قلب مرا از سینه کند و از تنم

من همانند کنه چسبیدم او(بهراد)را در برم

گفتمش بهراد من جنی گذشت از این طرف(من چه غلطا که تو شعرامون نمی کنم والا!)

گفت ای یابو نفهم این یک موتور بود از برت

با تعجب من بکردم دست بهراد را رها

یک قدم رفتم عقب دیدم من آن یابو صفت

در میان معرکه هی می زند تک چرخ،بد

ناگهان از کوچه ای در آخر بلوار شب

یک موتور آژیر کشان آمد به سوی آن طرف(همون یارو موتوریه)

دیدمش رنگش پرسد و زرد شد

پیش چشمش آسمان کم رنگ شد!

کرد با چشمان اشک آلود خود اورا نگاه

کرد او را التماس و عجز و لابه،اشک و آه

گفت ای سرهنگ عالی رتبه ی والا مقام

کن نگاهی از سر رحم و ترحم این مرا

صاحبم من مادری پیر و علیل و ناتوان

همچُنان دارم پدر،معتاد و مست و بی مکان

آمدم از بهر پولی سوی این کار خراب

کرد سرهنگ سیه دل بی تفاوت وی نگاه

گفت من دارم از این کله خران خیلی زیاد

زد به دست او یکی دستبند و او را در گرفت

کرد او را بر موتور آرام و گاز را در گرفت

ما هم آن صحنه بدیدیم و دل ما بد گرفت

در مورد قالب شعر مونم بگم که اسمش قالب شبه و شعر نو نیست

اما توش هر جوری که دوس داشته باشی قافیه می ذاری

یه جاهاییم اگه دلت خواست قافیه ها رو جور می کنی!